Yetimler,Şehit Aileleri Ve Peygamberimiz Aleyhisselatu Vesselam

[dareyn]

“Eğer kalbinin yumuşamasını istiyorsan
fakiri doyur, yetimin başını okşa!”
İbn-i Hanbel, II, 263, 387

Dînimizde erginlik çağına gelmeden önce babasını kaybetmiş kız veya erkek çocuklara yetim denilmektedir. Hadis-i şerîfte “Büluğ çağına ulaştıktan sonra yetimlik kalkar...” (Ebû Dâvûd, Vesâyâ, 9) buyrulmakla yetimliğin yalnızca çocukluk devresiyle alakalı bir durum olduğu ifade edilmiştir.

İslâm öncesi Arap toplumunda özellikle savaşlar ve boşama kolaylığı gibi sebeplerle dul ve yetimlerin sayısı oldukça fazlaydı. Câhiliye toplumunda yetimler horlanır ve haklarına riayet edilmezdi. Fahr-i Kâinât -sallallâhu aleyhi ve sellem- de yetim olarak büyümüş, kavminin bu konudaki tavrını yakînen görmüştü. Nitekim Allâh Teâla Habîb-i Edîbi'ne hitaben:

“O seni yetim bulup barındırmadı mı?” (ed-Duhâ 93/6) buyurarak Peygamberini yetim iken çeşitli vesilelerle koruyup muhafaza ettiğini belirtmiş:

“Öyleyse yetimi hor görme!” (ed-Duhâ 93/9) fermanıyla da ben nasıl seni himâye etmişsem, sen de diğer yetim kullarıma sahip çık, onların derdiyle ilgilen, sıkıntılarını hallet demek istemiştir.

Resûl-i Ekrem -sallallâhu aleyhi ve sellem-'in yetimlerle ilgilenmesi ve onların haklarıyla alakalı düzenlemelerde bulunması risâletin ilk yıllarından itibaren başlar. Habeşistan'a giden mühacirlerin başkanı Cafer bin Ebî Tâlib, Necâşî'nin huzurunda İslâm'ı ve Müslümanları savunmak maksadıyla yaptığı konuşmada, Câhiliye döneminde kuvvetlilerin zayıfları ezdiğini, Hz. Peygamberin ise güçsüzlerin yanında yer alarak onların haklarına sahip çıktığını ve “yetim malını yemeyi” yasakladığını belirtmiştir. (İbn Hişâm, I, 359)

Bir ayet-i kerîmede yetim malını yemeye kalkışanların, dünya ve ahirette hüsrana uğrayacakları çarpıcı bir üslüpla şöyle beyan edilmektedir:

“Haksızlıkla yetimlerin mallarını yiyenler hiç şüphesiz karınlarına ateş doldurmuş olurlar. Zaten onlar alevlenmiş ateşe gireceklerdir.” ( en-Nisâ 4/ 10)

Görüldüğü üzere yetimin malını çeşitli sebeplerle haksız yere yemeye veya herhangi bir şekilde telef etmeye kalkışanlar, yetimden önce kendilerini helâk etmiş olmaktadırlar. Durum böyle olunca, bir Müslüman için “Yetimin malına ancak en güzel ve faydalı bir şekilde yaklaşınız!...” (el-En'âm 6/152) ayetinin fehvasına uymaktan ve yetimin haklarına daima riayet etmekten başka yol kalmamaktadır. Nitekim dinimizin gösterdiği bu hassasiyet üzerine ashab-ı kirâm artık yetimlerle bir arada bulunmaktan bile çekinir hale gelmişler, neticede durum Peygamberimize arzedilmiş ve şu ayet-i kerime nazil olmuştur:

“...Sana yetimleri soruyorlar. De ki: Onları iyi yetiştirmek (ihmal etmekten) daha hayırlıdır. Eğer onlarla birlikte yaşarsanız, ( unutmayınız ki) onlar sizin din kardeşlerinizdir. Allah işleri bozanla düzelteni bilir...” (el-Bakara 2/220) (Nesâî, Vasâyâ, 11)

Bu âyet ile de yetimlerle kimin iyi kimin kötü niyetle ilgilendiğini Allah Teâlâ'nın çok iyi bildiği, dolayısıyla sorumluluktan kaçılmaması ve yetimlerin tam bir kardeş muamelesine tâbi tutulması gerektiği vurgulanmıştır

Haksız yere yetim malı yemenin insanı helak edeceğini belirten (Buhârî, Vasâyâ, 23) Fahr-i Kâinât -sallallâhu aleyhi ve sellem- bizleri yetime karşı her hususta hâmi olmaya davet etmektedir. Bir hadîs-i şerifte şöyle buyrulmuştur:

“Müslümanlar içinde en hayırlı ev, kendisine iyilik yapılan bir yetimin bulunduğu evdir. Müslümanlar içinde en kötü ev de kendisine kötülük yapılan bir yetimin bulunduğu evdir.” (İbn-i Mâce, Edeb, 6)

Bu hadise göre yetimi sadece barındırmak kâfî değildir, aynı zamanda ona iyi davranmak da gerekir. Bir taraftan yeme-içme, giyim-kuşam gibi ihtiyaçları karşılanan yetim diğer taraftan maddi veya manevi eziyete maruz kalırsa, bu tür bir barınma onun için zulüm haline dönüşebilir.

Bir başka hadis-i şerîfte de yetime yapılan iyiliğin karşılığında cennetin kazanılacağı şöyle dile getirilmektedir:

“Bir kimse, Müslümanların arasında bulunan bir yetimi alarak yedirip içirmek üzere evine götürürse, affedilmeyecek bir suç işlemediği takdirde, Allah Teâlâ onu mutlaka cennete koyar.” (Tirmizî, Birr, 14)

Affedilmeyecek suç ifadesi, iki büyük günahı hatıra getirmektedir: Biri Allah'a şirk koşmak yâni Allah'tan başka bir ilâhın varlığını kabul etmek, diğeri de kul hakkı yemektir.

Efendimiz -sallallâhu aleyhi ve sellem- yetimlerin maddî ve manevî sıkıntılarına katlanarak onları güzel bir şekilde yetiştirenlerin cennette kendisine komşu olacağını haber vermektedir. İlgili rivayetlerden birinde Resûlullah -sallallâhu aleyhi ve sellem-:

“Kim üç yetimi yetiştirir, nafakasını temin ederse, sanki ömrü boyu geceleri namaz kılmış, gündüzleri oruç tutmuş ve sabahtan akşama yalın kılıç Allah yolunda cihad etmiş gibi sevap alır. Keza, ben ve o, şu iki parmak gibi cennette kardeş oluruz” buyurmuş ve ardından şehadet parmağı ile orta parmağını birbirine yapıştırmıştır. (İbn-i Mâce, Edeb, 6)

Cennet'e girebilmek, şüphesiz büyük bir saâdettir. Bundan daha üstünü, Cennet'te Resûl-i Ekrem - sallallahu aleyhi ve sellem-'e komşu olabilmektir. Cennet'i yaratan ve oradaki üstün mevkileri bazı iyilikleri yapanlara ayıran Allah Teâlâ, sevgili Resûlü'ne komşu olma bahtiyarlığını, yetimleri koruyanlara lutfetmiştir. Bir diğer hadîs-i şerîfte de bu gerçek şöyle pekiştirilmektedir:

“Kendi yetimini veya başkasına ait bir yetimi himâye eden kimseyle ben, cennette şöyle yanyana bulunacağız.”

Hadisin râvisi Mâlik bin Enes, Peygamber -aleyhisselâm'-ın yaptığı gibi işaret parmağıyla orta parmağını gösterdi. (Müslim, Zühd, 42)

Bu hadis-i şerifte dikkat çekildiği üzere yetimler, insanın kendi yetimleri ve başkasına ait yetimler diye ikiye ayrılmaktadır. Bir kimsenin kendi yetimleri; torunu, erkek veya kız kardeşinin çocuğu, öz veya üvey kardeşi, oğulluğu, kocası ölen bir hanıma göre geride kalan çocukları, yahut bu neviden yakınlarıdır.

Yetim bir yavrunun babadan anadan kalma malı bulunabilir. O takdirde bu yavruya erginlik çağına girene kadar sahip çıkmak, malının yok olup gitmesini engellemek, onu himâye etmek demektir. Şayet malı bulunmuyorsa, onun himâyesi, babasının yokluğunu aratmamaya çalışmakla mümkün olur. Her toplumda olduğu gibi bizde de hadsiz hesapsız yetim vardır. Nice yetimler, ellerinden tutacak, kendilerini hayatın zor ve katı şartlarına alıştıracak rehberleri olmadığı için ezilmişler, itilip kakılmışlar ve âdeta kötü insan olmaya zorlanmışlardır.

Bu yavrulara sahip çıkanlar, toplumun bir açığını kapamış, bir yarasını sarmış, kısaca insan olmanın sorumluluğunu duymuş olurlar. Hayatın zorluklarının bir kimseyi ezmesine mani olanlar, emsâlsiz bir zevk tadarlar ve şu hadîs-i şerîfin vâdettiği hesapsız mükâfatı kazanırlar:

“Bir kimse sırf Allah rızası için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap vardır...” (İbn-i Hanbel, V, 250)

Her saç teline karşılık bir sevap, ne büyük mükâfattır! Şu hâlde yüreğinden kopup gelen derin bir şefkat duygusuyla bir yetimi kucaklayıp bağrına basan, yanaklarına öpücükler konduran, ona yalnızlığını ve yetimliğini unutturmaya çalışan bir kimse, ilâhî rahmet sağanağı altında yıkanmış ve günahlarından arınmış olmaktadır.

Bir yetim gülüyorsa, başına şefkat eli değdiği içindir. Bir yetim gülüyorsa, bütün bir toplum gülüyor demektir. Zira yetime gösterilecek iyi muamelenin dünya hayatında kalp huzuruyla yaşamak için önemli bir vesile olduğu unutulmamalıdır. Fahr-i Kâinât -sallallâhu aleyhi ve sellem- kalbinin katılığından şikâyet eden sahâbîye şu tavsiyede bulunmuştur:

“Eğer kalbinin yumuşamasını istiyorsan fakiri doyur, yetimin başını okşa!” (İbn-i Hanbel, II, 263, 387)

Peygamberimiz yetim hakkındaki söz ve tavsiyeleri yanında uygulamalarıyla da bizler için üsve-i hasene olmuştur. Gerek kamu yararına gerekse kendi adına yetimle ilgili bir husus mevzu bahis olduğunda, Fahr-i Kînât -sallallâhu aleyhi ve sellem- yetimi dâima koruyup gözetirdi. Mesela Mescid-i Nebevî'nin inşa edildiği arsa, Ensar'dan Esad bin Zürâre'nin himayesinde bulunan Sehl ve Süheyl adındaki iki yetime aitti. Bu iki yetim arsayı mescid yapılması için hibe etmek istemişler, ancak Hz. Peygamber bunu kabul etmemiş ve bedelini ödemiştir. (Buhârî, Menâkıbu'l-ensâr, 45)

Öte yandan Resûl-i Ekrem'in himayesinde bazı yetim çocukların bulunduğunu görmekteyiz. İbn-i Sa'd'ın naklettiğine göre Ebû Ümâme -radıyallahu anh- ölmeden önce Kebşe, Habibe ve Fâria adlı üç küçük kızını Hz. Peygamber'e vasiyet etmiştir. Efendimiz -sallallâhu aleyhi ve sellem- de bu kızlara gereken ilgiyi göstererek onların kendi yakın gözetimi ve terbiyesi altında yetişmelerini sağlamıştır. (İbn-i Sa‘d, III, 610)

Vaktiyle yetim bir çocuk olan Ebû Cuhayfe -radıyallahu anh- da Hz. Peygamber'in zekat toplamak ve dağıtmakla görevli memurundan bahisle şu hatırasını anlatır:

“Bize Nebî -sallallâhu aleyhi ve sellem-'in zekat memuru geldi. Zekatı zenginlerimizden alıp fakirlerimize verdi. Ben yetim bir çocuktum. Bana da bir deve verdi.” (Tirmizî, Zekât, 21)

Ashabını genel olarak yetimi ve onun hakların korumaya teşvik eden Hz. Peygamber, yeterli kapasiteye sahip olmayanların bu işi üstlenmemelerini de istemiştir. Ebû Zer el-Ğifârî'ye şu tavsiyede bulunmuştur:

“Ey Ebû Zer seni zayıf görüyorum. Doğrusu ben kendim için istediğimi senin için de istemekteyim. Sakın iki kişiye emir olma ve yetim malının velayetini de üzerine alma!” (Nesâî, Vasâyâ, 10)

Fahr-i Kâinât -sallallâhu aleyhi ve sellem- her zaman var olabilecek şehit aile ve çocuklarına özel alaka göstermiş, onlara elinden gelen maddî ve manevî yardımı esirgememiştir. Duruma göre Efendimiz bazen mağdur olanları doğrudan himayesi altına almış, bazan onların acılarına göz yaşlarıyla ortak olmuş, bazen de şehitlerin ahiretteki yüksek payelerini hatırlatarak geride kalan yakınlarının yanık yüreklerine su serpmiştir.

Beşir (Bişr) bin Akrabe der ki:

Babam Akrabe, Uhud günü şehid olunca ağlayarak Peygamber -sallallâhu aleyhi ve sellem-'e gittim.

“- Ey sevgilicik! Sen ne diye ağlıyorsun? Sus ağlama! Senin baban ben olsam, annen de Aişe olsa, razı olmaz mısın?” buyurdu.

- Anam babam sana feda olsun ya Resûlallah razı olurum, dedim.

Bunun üzerine Efendimiz eliyle başımı okşadı. (Şu anda) saçlarım ağardığı halde Resûlullah'ın elinin başıma değdiği yerler hala siyah kalmıştır. (Buhârî , et-Târîhu'l-kebir, II, 78; Ali el-Muttakî, Kenz , XIII, 298)

Oğlu Bedir'de öldürülen Ümmü Hârise -radıyallahu anha- ile ilgili şu haberde ise Resûlullah'ın şehit ailelerine gösterdiği teveccühün bir başka şeklini görmekteyiz. Ümmü Hârise'nin oğlu Hârise, Bedir gazvesinde düşman tarafından rastgele atılan bir okla öldürülmüştü. Bu olay üzerine Ümmü Hârise Hz. Peygamber'in huzuruna gelerek şöyle dedi:

- Yâ Resûlallah Eğer oğlum cennette ise sabreder sevabını beklerim; değilse onun için var gücümle ağlarım.

Resûlullah ona şu müjdeli haberi verdi:

“- Ey Ümmü Harise, cennette bir çok dereceler vardır. Oğlun bunlardan Firdevsü'l-A‘lâya erişti.” (Buhârî, Cihâd, 14; İbn-i Hanbel, III, 272)

Diğer taraftan Nebiyy-i Ekrem -sallallâhu aleyhi ve sellem- Uhud savaşında şehid düşen amcası Hz. Hamza'nın kızı Ümâme'yi Ca'fer bin Ebî Talib'in himayesine vermiş, daha sonra da onu Ümmü Seleme'nin oğlu Seleme ile evlendirmiştir. (İbn-i Sa‘d, VIII, 159-160)

Peygamberimiz Mûte muharebesinde de Ca'fer bin Ebî Talib'in şehadetini duyunca hemen onun evine koşmuş göz yaşları içinde çocuklarını bağrına basıp koklamış, ardından yasları sebebiyle Cafer ailesine yemek hazırlanmasını emretmiştir. (İbn-i Hişâm, III, 436)

Efendimizin daha sonra da bu aileyle yakından ilgilendiğini görmekteyiz. Abdullah bin Ca'fer -radıyallahu anh- Allah Resûlü'nün kendileriyle yakından ilgilendiğini gösteren şu tatlı hâtırayı nakletmektedir:

İyi hatırlıyorum, ben ve Hz. Abbas'ın iki oğlu Kusem ile Ubeydullah çocukken birgün sokakta oynuyorduk. Allah Resûlü bir binekle yanımıza çıkageldi. Beni göstererek:

“- Şunu bana kaldırın!” dedi ve beni ön tarafına oturttu. Kusem'i de göstererek:

“- Şunu da kaldırın!” dedi. Onu da terikisine aldı.

Efendimiz'in amcası olan Abbas -radıyallahu anh- Kusem'den çok Ubeydullah'ı severdi. Buna rağmen Resûlullah Efendimiz amcasından çekinmedi ve terikisine Kusem'i bindirdi. Sonra üç defa başımı okşadı ve her okşayışında:

“Allahım! Ca'fer'in evlatlarına Sen sâhip çık!” diye dua buyurdu. (İbn-i Hanbel, I, 205; Hâkim, III, 655)1

Yine birgün Efendimiz çocuklarla birlikte pazarda satış yapan Abdullah bin Cafer'in yanına uğramış, onun hakkında:

“Allah'ım! Bu çocuğun satışını bereketli kıl” diye dua etmiştir. (İbn Hacer, el-İsâbe , II, 289)

Hz. Peygamber genel olarak şehit aileleri için de şöyle dua etmiştir:

“Allah'ım! Onların kalplerindeki üzüntüyü ve başlarına gelen musibeti gider. Şehitlerin geride bıraktıklarını kendileri hakkında hayırlı eyle!” (Vakidî, I, 316

[ömer faruk]

şehid denilince kan basıncım yükselir. bir arabanın hararetinin çıkması gibi. şehid denince tüm benliği ile Allah'a ve onun indirdikleriyle hayatı idealize eden bir düşünce aklıma gelir. onun size sormak istediğim soru şu çok açık ve net; ülkemiz içinde var olan savaşta vurulan askerler şehit mi değil mi? (islami esaslara göre)
selam ve dua ile

[erkam]

Şahit olarak yaşayıp şehit olarak ölenlerden olmanız duasıyla.Sevgili kardeşim ülkemizde İslam dini hakim olsun adına yapılan bir savaş yok biliyorum.
Müslüman cemaat, sırf Allah için yapılan, riyasız ve gösterişsiz bir işin O'nun katında makbul olduğunu bilerek bu yönde; sadece Allah'ın rızasını gözeterek, insanların övgülerini beklemeksizin, riya ve gösterişten uzak ve davanın yücelmesi için çalışmalarını yoğunlaştırması lâzımdır. Buhari'nin Sahih'inde Ebu Musa' (r.a) dan rivayet edilen bir hadiste şöyle denilmektedir:

"Bir adam Resülullah'a (a.s) gelerek şöyle dedi:

Bir adam var ganimet için, bir adam var "desinler" için, bir adam var ki mevki makam elde etmek için savaşmakta. Bunların hangisi Allah yolundadır? Buyurdu ki:

"Kim Allah'ın Yüce olan Dava'sı için çarpışıyorsa o Allah yolundadır.
Bu hadisin şerhinde:

"(Bir adam var anılmak için savaşıyor):

Yâni, insanlar arasında "kahramanlıkla" anılmak ve böylece şöhret sahibi olmak için..

(Bir insan da var ki gösteriş için savaşıyor): Bir başka rivayette (Riya için savaşan adam) şeklindedir. Birincisi "desinler"e, ikincisi de "gösteriş (riya)"ya girer. Her ikisi de yerilmiş davranışlar.

(Allah'ın kelimesi yücelsin diye savaşan, Allah yolundadır):

"Kelime"den maksat "Kelime-i Tevhid"tir, "İslam Dini" ve "İslam Davasıdır". Allah'ın "Davasını yüceltmeyi arzulamak, O'nun rıza ve sevabına nail olmak, düşmanlarını perişan etmek demektir,denilmiştir.

http://www.darulkitap.com/oku/kuran/v2/kuranda/129/0013.htm

Kimler Şehid Sayılır?

Allah'ın mü'minler için hedef tayin ettiği bir yolda Allah'ın rızasını kazanmak niyetiyle yürür ve bu yolun gereklerini yerine getirmeye çalışırken, ayrıca Allah'ın korunmasını emrettiği değerleri korurken ölen/öldürülen kişi, Allah tarafından övülmüş ve şehid olarak anılmıştır.

Kaynaklar, genel olarak üç çeşit şehidden söz ederler. Bunlar, kâmil şehid, dünya şehidi ve ahiret şehididir.

Kâmil Şehid

Kâmil şehâdet, hem Allah nazarında şehid sayılmanın hükümlerini, hem de kişiye henüz defnedilmeden şehid muamelesi yapılmasının şartlarını içine alan şehidlik şeklidir.
Dünya Şehidi

Düşmanla yapılan savaşta ölmesine ve dünyada hakkında kâmil şehid hükümleri uygulanmasına rağmen, gerçekte şehid olmayan ve şehidlik sevabından yararlanamayacak olan kişiye dünya şehidi denir. Savaştan kaçarken öldürülen, ganimet malından zimmetine geçiren (Müslim, "İman," 182) niyeti Allah rızası olmayıp, gösteriş ve öç almak için ya da ırkçılık gibi İslâm'a ters ideolojiler için veya dünyalık bir menfaat elde etmek uğruna savaşan kişiler bu guruba girerler (Zuhaylî, 2:560). Bunların tesbiti ya zor ya da mümkün olmadığından ötürü, dünyada kâmil şehid muamelesi görürler. Ahiretteki durumlarını ise Hz. Peygamber (s.a.s.) şöyle açıklıyor: "Kıyamet günü aleyhinde karar verilecek ilk insan şehid (olarak bilinen) kişidir. Bu insan getirilir, kendisine verilebilecek nimetler gösterilir, o da onları tanır. Allah ona , 'bu nimetler için ne yaptın?' diye sorar. O da, 'Senin yolunda şehid oluncaya kadar savaştım.' der. Bunu üzerine Allah: 'Yalan söylüyorsun! 'Ne kahraman insan!' desinler diye savaştın. Dünyada senin için onu söylediler, (ücretini aldın).' der. Sonra emredilir, o şahıs yüz üstü süründürülerek Cehennem'e atılır." (Müslim, "İmaret," 152; Nesaî, "Cihad," 22)

Başka bir hadiste de şu ifadelere yer verilmektedir: Hz. Peygamber'e, ganimet elde etme, kahramanlık, taassup, ırkçılık ve gösteriş için savaşan kişilerin durumları ve hangilerinin Allah yolunda oldukları soruldu. O şöyle cevap verdi: "Allah'ın buyruğu yücelsin diye savaşan Allah yolundadır" (Buharî, "Cihad," 15; Müslim, "İmare," 149-151). Burada şu hususu belirtelim ki, asıl niyet Allah rızası ve Allah'ın dinini yüceltme olmak kaydıyla ve bu maksada yönelik olarak kişi, bu maksada hizmet eden başka değerler için de savaşabilir. Bu takdirde, öldürüldüğünde yine gerçek şehiddir. Fakat burada niyetin ve kalbin iyi ayarlanmış olması, asıl maksadın gözetilmesi elzemdir.

Bir gün Hz. Peygamber (s.a.s), "Aranızda kime şehid diyorsunuz?" diye sordu. Etrafındakiler, "silahla vurulana şehid diyoruz" cevabını verince O şu karşılığı verdi: "Nice silahla vurulan vardır ki, şehid değildir. Ve nice yatağında ölen vardır ki, sıddık ve şehid sevabı alır." (el-İsfahanî, 8:251) Bir diğer hadîste de, "İkide bir etraflarına lânet yağdıranlar, kıyamet günü ne şefaat ederler ne de şehid sayılırlar" (Müslim, "Birr," 85, 86; Ebû Davud, "Edeb," 45) buyurarak, bazı kötü ahlâk örneklerinin manevî açıdan büyük tahribat yaptığına işarette bulundular. Günümüzde mukaddes değerler uğruna savaş verme iddiasında bulunan bazıları, kendileri gibi düşünmeyenlere ve onları desteklemeyenlere lânet etmekle kalmamakta, küfür ve şirkle bile itham edebilmektedirler. Oysa bunun, ne kadar tehlikeli olduğu ortadadır. Zaten bir mü'mine kâfir diyenin muhatabı ya gerçekten kâfirdir, eğer değilse, ona kâfir diyen küfre girer (Buharî, "Edeb," 44). Ayette de konu şöyle dile getirilmektedir: "Allah yolunda savaşa çıktığınız zaman iyice araştırın, size selâm verenlere 'sen mü'min değilsin' demeyin." (Nisa, 4/94) Âyet, selâm verip Müslüman olduğuna işaret eden kişinin öldürülmesini bile caiz görmezken, bilhassa bazı intihar eylemlerinde mü'minlerin de ölmesine sebep olma, bu konuda gerekli hassasiyeti göstermemenin üzerinde durmak gerekir.

Ahiret Şehidi

Yukarıda açıklanan kâmil şehid gibi öldürülmesine/ölmesine rağmen, kâmil şehid için sayılan altı şarttan en az birini taşımayan ve dünya şehidi kategorisine de girmeyenler, ahiret şehidi olduğu gibi, Hz. Peygamber (s.a.s.)'in "şehid" diye nitelediği ve öldürülme dışında değişik sebeplerle ölen kişiler de ahiret şehididirler. Hz. Peygamber ve Hz. Ebu Bekir Hayber'deki zehirin tesiriyle, Hz. Ömer ve Hz. Ali de vefat etmeden vuruldukları yerden başka bir yere nakledildikleri için, ahiret şehidi sayılmışlardır. Bu şekildeki şehidlik mertebesinin zirve noktasının ise, Peygamber Efendimiz müstesna, Hz. Ömer'e ait olduğu ayrıca belirtilmiştir. (İmam Malik, Muvatta, "Cihad," 36)

Ahiret şehidi, dünyada şehid olmayan ölülere yapılan işlemlere tabidir. Yani yıkanır, kefenlenir ve cenaze namazı kılınır. Bu konuda ihtilâf bulunmamaktadır. Ahirette ise, şehid sevabı alacak ve şehid muamelesi görecektir. Hz. Peygamber (s.a.s.), değişik vesilelerle ümmetinden kimlerin şehid olduklarına işaret etmiştir. Bu ifadelerde kâmil şehid/ahiret şehidi ayırımı yapılmamakla birlikte, bizzat Hz. Peygamber (s.a.s.) tarafından yapılan farklı uygulamalar, daha sonraki âlimleri böyle bir ayırım yapmaya sevk etmiştir.

Şehid olarak belirtilmelerine rağmen, vefatlarında farklı bir uygulama yapılmadığından ötürü ahiret şehidi sayılan kişiler hakkında varid olan hadislere bakıldığında, ahiret şehidliğinin, yukarıda anılan şekilleri dışında, hükmî şehid olarak da nitelenen şehidlik türü, yani, kişinin elinde olmayan, engel olamadığı, üstesinden gelemediği, büyük acı ve sıkıntılara sebep olan hastalık, kaza, zulme karşı koyma, dine sımsıkı sarılma, dünya nimetlerinin bir kısmından mahrum edilme gibi durumların getirdiği vefat için söz konusu olduğu görülür. Mü'minin başına gelen her sıkıntıyı günahlarına kefaret sayan Allah (c.c.), neticesi ölüm olan acı ve sıkıntıları da şehidlik gibi yüce bir mertebe ile mükâfatlandırmaktadır. Zaten O'nun rahmetinden de bu umulur. Yüce Allah (c.c.), engin rahmeti ile mü'min kullarının günahlarını af edip makamlarını yükselterek, onları Cennetine lâyık kullar hâlinde huzuruna almayı murat etmiş ve bunun için çeşitli vesileler yaratmıştır. Bu vesileleri de, Rahmet Peygamberi Hz. Muhammed (s.a.s.)'in diliyle kullarına bildirmiştir.

http://www.hikmet.net/content/view/57931/10/