Fıtrat ALLAH’a inanır !

[rima]

İnsan fıtratı inanmaya el verişli şekilde yaratılmıştır …Fıtrat ise İslam üzeredir. Ebû Hüreyre (r.a.) diyor ki: Rasülullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:
"Dünyaya gelen her çocuk fıtrat üzere doğar. Onu ana babası Yahudi, Hıristiyan veya Mecûsî yapar”
.Sav min buyurduğu gibi anne ve babası onu yanlış yetiştirmesinden dolayı farklı inanışlara gitmesine sebep olabilir…İman soyut bir kavram olmak ile beraber,somut eylemleri vardır…Yani kalbe yerleşen soyut duygunun dışa vurumu. somut eylemlerdir..Her insan mutlaka inanır.Öyle ki,ateistlerin bile inancı “İnanmamak tır ”..Bu sebeple önemli olan inancın doğru bir zemine oturmasıdır.. Dolayısıyla asıl olan ALLAH’a gerektiği gibi inanmaktır.Fıtratta “İbadet etme,din duygusu” vardır..İnsan etkilenen bir varlıktır.Hatta çocuğun daha ana karnındayken bile annenin ruh halinden çocuğun etkilendiği bir gerçektir.. Durum bu iken hayatta olan çocuğun etkilenmemesi mümkün değildir… Çocuğa doğru yolu gösteren, Rabbini tanıtacak, dinini sevdirecek olan önce anne, sonra babadır. Bu büyük görevleri yerine getirecek olanların, önce kendilerini iyi yetiştirmiş olmaları gerekmektedir. Kendini ıslah edemeyen başkasını ıslah edemez. Kendisi doğru olmayanın gölgesi de doğru olmaz. Yüzme bilmeyen, başkasını boğulmaktan kurtaramaz. Kendi eteği tutuşmuş bir itfaiyeci, başkasını yangından çekip çıkaramaz. Eğitim, çok yönlü ehliyet ve uzmanlık isteyen girift bir konu olduğundan, İslâm'ı ve naklî ilimleri ana hatlarıyla bilmek bile yetmemekte, içinde yaşanılan toplumu da çok iyi tanımak, sevgi ve müsâmahayı, sabrı ve tedrîcîliği, eğitim metotlarını, insan ve çocuk psikolojisini, pedagojiyi, yani çocuk eğitim ve terbiyesini temel düzeyde de olsa bilen ve uygulayabilen bir seviye gerektirmektedir. Evler, sadece çocukların değil; anne ve babanın da okuludur.(1)En önemli öğrenme çağı sıfır altı yaş olduğunu düşünürsek,bu dönemde taklit etme yoluyla öğrenme metodunun önemli devrelerinden biridir…Unutulmaması gerekir ki Eğitim, dünyanın en zor, ama önemli, en zahmetli ama en gerekli ve uzun vadeli insan yetiştirme disiplinidir. Olgun bir şahsiyet ancak doğru bir manevi terbiye ile sağlanabilir. Bu bilinçte olan tüm anne ve babalar çocuklarını eğitirken iki şeye çok dikkat etmeliler.
1- ALLAH sürekli bizi görüyor ve tüm yaptığımıza şahit oluyor bilinci
2- Kendisine verilen ve ona ait olan her şeyi paylaşma bilinci
Bu iki önemli konu sürekli diri tutulursa, çocuklarımız -ALLAH'ın izni ile- fıtrat üzere giden Salihlerden ve Salihalardan olacaktır inşaALLAH. Eğer bir anne baba doğru bilgi ve doğru bilinç verirse o çocuk bizim olur. Yok, ilgilenmez, önemsemez ise o çocuk başkasının olur. Artık kimseye duygusal olarak kızmaya ve söylenmeye hakkımız olmaz.
İslam alimlerine göre bir çocuk dört yaşından itibaren ciddi olarak eğitilmeye başlar. Yedi yaşına kadar yaklaşık üç uzun yıl var demektir. Eğer bu üç yılı çok iyi planlı programlı ve sistemli olarak öz kültür ve fıtrat eğitimine ayrılırsa, o çocuklar ilerde başkasının oyuncağı ve uydusu olmayacaktır. Bu konuda anne ve babalara çok ciddi iş düşmektedir. Görevden kaçan sonuçlarına şikayet etmeye hakkı yoktur (2)
Bu durumda ailemizin iman üzere kurulmuş,imanın gerektirdiklerinin uygulandığı haneler olmalıdır…ALLAH’a iman bilicinin yerleşmesinde babaya önemli görevler düşmektedir diyen Ali Çankırılı şöyle değerlendirmiştir. Baba ve ALLAH inancı
“Güven duygusunun gelişmesinde babanın rolü de çok önemlidir. Güçlü biri tarafından korunduğunu bilmesi çocuğun korkularını azaltır. Her çocukta babanın gücünü abartma eğilimi vardır. Bu güce sığınarak kendini güvende hisseder. Baba şefkâtinden ve korumasından mahrum büyümüş bir çocuğa, “ALLAH çocukları her türlü tehlikelerden korur,” demeniz fazla bir anlam taşımaz”…Çocukları eğitirken istikrarla birlikte, dikkat etmemiz gereken noktalar vardır.
Çocuk eğitiminde şu dört şeye özellikle dikkat edilmelidir:
1- Büyükler, çocukları, önemsiz ve anlamaz küçük yerine koymayıp; aksine kendileri empatik davranarak onların seviyesine inmeli, onların eğitimi sırasında çocuk olduklarını daima göz önünde tutmalıdır. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.s.) "Çocuğu olan, onunla çocuklaşsın." buyurmuştur.
2- Çocuklara daima uygun bir dille doğru, tutarlı ve yararlı bilgiler verilmelidir. Bu görev, ebeveynin belli başlı dinî ve kültürel konularda bilgili olmalarını gerektirir. Çocuklara, her şeyden önce ALLAH'ı ve Rasülünü sevdirip güncel itikadî sapmalardan koruyabilecek tevhidî bir imanı gönüllerine severek nakşedebilmek şarttır. Sonra, şu başlıklar altındaki temel bilgiler verilmelidir:
a- İtikad ve ibâdete dair Müslüman için zorunlu bilgiler,
b- Ahlâk ve muâşeret kuralları, edep ve terbiyeyle ilgili hususlar,
c- Kur'an bilgisi; Kur'an' ı okuyabilmesi, sevebilmesi, anlamıyla ilgilenmesi için gerekli bilgiler,
d- Çocuğun gelecekte geçimini sağlayabilmesi için mümkün ve uygun olan bilgiler. Anne-baba, bunları ya bizzat vermeli, yahut kendi aslî görevi olan çocuğunu eğitip öğretmek konusunda, kendine bir vekil tutmalı, ehil ve emin kimselere bu ilimleri verdirmelidir.
3- Ebeveyn, çocuklarına her yönüyle örnek olabilecek bir hayatı yaşamaya çalışmalıdır. Aksi halde, sözleriyle telkin etmiş olduklarını davranışlarıyla yalanlamış olurlar. Çocuk da daha çok gördüklerinden, örneklerden etkileneceğinden eğitim başarısız olacak, çocukta da karakter bozuklukları ortaya çıkacaktır.
4- Çocuklara karşı hoşgörüyü, onları şımartacak, serkeşleştirecek bir noktaya kadar götürmek, doğru olmadığı gibi; çocuğun şahsiyetini kazanmasına engel olacak, onu âsîleştirecek veya arsızlaştıracak şekilde katı bir disiplin uygulamak da uygun değildir. Ebeveyn, bu konularda daha çok terğib ve terhib (imrendirip özendirme ile sakındırıp caydırma) yöntemlerini kullanmalıdır.(3)…Küçük çocuktum,oyuncaklarımı dağıtırken ablamın “ALLAH seni yakar” deyişini hatırlıyorum da hep düşünürdüm” Oyuncak dağılmasından dolayı ALLAH beni neden yakıyor acaba?”..ALLAH bilincini yerleştirirken bu ve benzeri noktalardan şiddetle kaçınmak gerekir..Bu yaklaşımın zararları elbette çoktur.
1: Çocuk ceza veren bir ALLAH ile gönül bağı kurmayacaktır…Sevmeyecek,sevemeyecektir…
2:Bu yaklaşım yani evi dağıttığı için,yemek yemediği için,anneyi bu noktadan üzdüğü için ALLAH çocukları yakmaz,dolayısıyla bu ALLAH’a bir iftiradır.Dinimize de bir iftiradır..Zira mükellefiyet belli bir yaştan sonra başlamakla birlikte,evin dağınıklığı için bir ceza dinimizde yoktur!.Yaşadığım bu örnekten de anlaşılacağı üzere ALLAH hakkında yanlış düşünce ve inanışların önüne geçmek için,annelerin,babaların,ablaların vel hasıl büyüklerin çocukları, ALLAH ile tehdit etmeleri ,insanda olması gereken ALLAH sevgisini olumsuz etkilediğinin farkına varmaları gerekmektedir…ALLAH’ı iyi tanımayan çocuklarımız yarın genç olduklarında fıtrattaki boşluklarını dolduramadıkları için bir takım sapkın yollara saplanmaları içten bile değildir..Nitekim kendi ellerimizle büyüttüğümüz gençler değil midir bunca suça karışan!(?)..Tiner vakaları,hırsızlık,adam öldürme ve tecavüz gibi adi suçların gençlerimiz arasında yaygın hale gelmesi,çocuklarımızın düştüğü tuzakların boyutlarını gözler önüne sermektedir.. Ve bu gençlik bizim eserimizdir!.Gereğini yerine getirmeyen ebeveynin de ve diğer toplum bireylerinin de şikayet etme hakları yoktur!...Sonuç olarak fıtrat ALLAH’a inanır fakat terbiye edemeyişimizden dolayı fıtratına ters yetişen çocuklarımızın vebali biz büyüklerin üzerinedir!...”Ey İman Edenler kendinizi ve ev halkınızı yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennem ateşinden koruyun”(4)
Kaynakça:
1:Ahmet Kalkan:Müslüman’ın evliliği
2:Abdulhamit Kahraman: İdeolojik Eğitim Sistemi ve Sonuçları
3:Çocuk Eğitiminde dikkat edilecek hususlar.
4:Tahrim Suresi:6.
Sabiha Ateş Alpat