Papatya'nın Kaderi

[yasemin]

Güneşli güzel bir ilkbahar günüydü.

Kır papatyası o sabah çok sevinçliydi. Kaç zamandır üzerine titrediği yavrusu tomurcuğunu patlatıp dünyaya gelmişti.

Anne papatya komşu gelinciğe seslendi:

- Komşu kardeş, yavrum çiçek açtı. Gel, bak!

Gelincik kır minesine, o da nergise seslendi. Kısa zamanda minik papatyanın doğumu bütün kıra yayıldı.

Çiçekler toplaşıp anne papatyayı kutladılar. Hepsi bir şey söylüyor, "Ne güzel papatya!" diye miniğe hayranlıkla bakıyorlardı.

Sonraları minik papatya biraz daha büyüyüp boy attı. Artık kırın en güzel papatyası olmuştu.

Aradan tam bir yıl geçti. Minik papatyanın doğum günüydü. Anne papatya bütün çiçekleri doğum gününe davet etti. Davetliler birer birer gelmeye başladılar. Hepsi güzel, minik papatyaya armağan almışlardı.

Minik papatya durmadan dans ediyor, sevincinden şarkı söylüyordu.

O sırada iki çocuk kıra papatya toplamaya çıkmışlardı.

Biri minik papatyayı göstererek "Bak, ne güzel papatya! Hiç bu kadar güzelini görmemiştim. İstersen sana yaptığım tacın ortasına bu güzel papatyayı takalım" dedi.

Diğeri "Çok sevinirim. " diye el çırpınca, eğilip minik papatyayı kopardı.