PEYGAMBERİMİZİN GECE NAMAZINDA (TEHECCÜD DE ) OKUDUĞU DUA

[erkam]

[b],[size=16]عن ابن عباس رَضِىَ اللّهُ
عَنْهُما قال: ]كَانَ رسولُ اللّهِ # إذَا قَامَ مِنَ اللّيْلِ يتَهَجَّدُ
قالَ: اللَّهُمَّ رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ أنْتَ قَيِّمُ السَّموَاتِ
وَا‘رْضِ وَمَنْ فِيهِنَّ وَلَكَ الْحَمْدُ، أنْتَ نُورُ السَّموَاتِ
وَا‘رْضِ وَمَنْ فِيهِنَّ وَلَكَ الْحَمْدُ، أنْتَ مَالِكُ السَّموَاتِ
وا‘رْضِ وَمَنْ فِيهِنَّ وَلَكَ الْحَمْدُ، أنْتَ الحَقُّ، وَوَعْدُكَ
الحَقُّ، وَلِقَاؤُكَ حَقٌّ، وَقَوْلُكَ حَقٌّ، وَالْجَنَّةُ حَقٌّ،
وَالنَّارُ حَقٌّ وَالنَّبِيُّونَ حَقٌّ، وَمُحَمَّدٌ # حَقٌّ،
وَالسَّاعَةُ حَقٌّ
اللَّهُمَّ لَكَ أسْلَمْتُ، وَبِكَ أمَنْتُ، وَعَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ،
وَإلَيْكَ أنَبْتُ، وَبِكَ خَاصَمْتُ، وَإلَيْكَ حَاكَمْتُ، فَاغْفِرْ لِى
مَا قَدَّمْتُ، وَمَا أخَّرْتُ، وَمَا أسْرَرْتُ، وَمَا أعْلَنْتُ، وَمَا
أنْتَ أعْلَمُ بِهِ مِنِّى، أنْتَ المُقَدِّمُ، وَأنْتَ المُؤَخِّرُ َ
إلَهَ إَّ أنْتَ أخرجه الستة، وهذا لفظ الشيخين
İbnu Abbâs (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissalâtu
vesselâm) teheccüt namazı kılmak üzere geceleyin kalkınca şu duayı
okurdu:

"Allahım, Rabbimiz! Hamdler sanadır.

Sen arz ve semâvatın ve onlarda bulunanların kayyumu ve ayakta tutanısın, hamdler yalnızca senin içindir.

Sen semâvat ve arzın ve onlarda bulunanların nûrusun, hamdler yalnızca sanadır.
Sen haksın, va'din de haktır.
Sana kavuşmak haktır, sözün haktır.
Cennet haktır, cehennem de haktır. Peygamberler haktır, Muhammed (aleyhissalâtu vesselâm) de haktır. Kıyamet de haktır.

Allahım! Sana teslim oldum, sana inandım, sana tevekkül ettim. Sana yöneldim.

Hasmına karşı senin (bürhanın) ile dâvâ açtım. Hakkımı aramada senin hakemliğine başvurdum.
Önden gönderdiğim ve arkada bıraktığım hatalarımı affet.

Gizli işlediğim, alenî yaptığım, benim bilmediğim, senin benden daha iyi bildiğin hatalarımı da affet!

İlerleten sen, gerileten de sensin.

Senden başka ilah yoktur"
[Buhârî, Teheccüt 1, Daavât 10, Tevhîd 8, 24, 35; Müslim,
Salâtu'l-Müsâfirin 199, (769); Muvatta, Kur'ân 34, (1, 215, 216);
Tirmizî, Daavât 29, (3414); Ebû Dâvud, Salât 121, (771); Nesâî,
Kıyâmu'l-Leyl 9, (3, 209, 210)